Op Gili Air hadden we een "bedroom pool villa". Vanuit onze kamer kwamen we direct uit op een privé terras dat circa 20 cm onder water stond en dat uitkwam in het zwembad. Het zwembad was overigens gevuld met zout water. Net als eerdere hotels, was de badkamer deels onoverdekt. Enkele flink uitgevallen kakkerlakken die ons in de badkamer kwamen opzoeken hebben dat niet meer kunnen navertellen. Gelukkig hadden we ze niet in het slaapgedeelte. Op het eiland zijn geen auto's. Voor vervoer kan onder andere gebruik worden gemaakt van paard en wagen (cimodo). Met een privéboot zijn we overgebracht naar "het vaste land" van Lombok; vaartijd 10 minuten.

Wat in Lombok direct opvalt is de afwezigheid van de Hindoetempeltjes en de nadrukkelijke aanwezigheid van de islam. Verder is het beduidend rustiger dan op Bali, ook goedkoper en authentieker. Afgelopen twee dagen verbleven we in Tetebatu, aan de voet van de grootste vulkaan op Lombok, de Rinjani. Door de bewolking hebben we overigens nauwelijks iets van de vulkaan kunnen zien. We zaten in een 1,5-ster accommodatie. Vooraf hadden we op internet enkele recensies gelezen en die waren niet mals. Laten we zeggen dat de teneur was "slechter dan slecht". We hadden ons voorgenomen, als dat zo zou zijn, dat we dan op zoek zouden gaan naar een andere accommodatie. Dat bleek gelukkig helemaal niet nodig. Uiteraard een eenvoudige accommodatie, maar netjes verzorgd. Redelijk bed, een wat ieligstraaltjeuit de douche maar wel lekker warm en een gewoon toilet. De mensen waren vriendelijk, Niet altijd even bedreven in het Engels, maar dat maakt het ook wel weer leuk. Bestelde je kip met rijst zonder salade, dan kon het voorkomen dat je kip met frietjes en salade kreeg. Hoe dan ook, de mensen waren vriendelijk, behulpzaam en deden hun stinkende best om het ons naar de zin te maken. En daar bovenop: het uitzicht over de rijstvelden was prachtig. Geen enkele reden om er te vertrekken. Gisteren hebben we er een wandeling met een gids gemaakt, off the road, dwars door met name de rijstvelden. Beetje klimmen, dalen en glibberen. Erg leuk. Aan het eind kwamen we nog langs een optocht als onderdeel van een traditioneel Sasak-huwelijk. 's Avonds hebben we op advies van Fabienne gegeten bij een piepklein restaurantje met slechts drie tafels. Zelf zouden we er niet snel gaan eten, maar op basis van de goede ervaringen van Fabienne durfden we het wel aan. En eerlijk gezegd: we hebben deze vakantie nog nergens zo lekker gegeten als bij Warung Mardiana. Eindelijk eens geen gerechten die afgestemd zijn op de toeristen, maar gewoon traditionele Sasakgerechten. En voor de prijs schaamden we ons wel een beetje; eten, cola en koffie voor twee personen voor 55 000 rupiah, omgerekend nog geen 4 euro! Kregen we ook nog extraatjes zoals gebakken banaan en aubergine. Bij de koffie zette Mardiana zelfs een bordje kroepoek op tafel, ook bij de al eerder genoemde prijs inbegrepen. Omdat er geen andere gasten waren konden we ook nog gezellig met de eigenaresse kletsen. Ze was onder de indruk van Lynda en kon maar niet geloven dat ze tegenover een 62-jarige oma zat :-)

Vandaag zijn we via een omweg (Kuta Lombok) aangekomen bij onze laatste bestemming van deze vakantie. Een prachtig resort met overigens heel weinig gasten. Het hoogseizoen is afgelopen en de natte moesson is al een beetje begonnen. Te vroeg volgens ons chauffeur. Maar de laatste tien jaar horen we op onze vakanties niet anders dan dat het klimaat van slag is. Niets nieuws uiteraard, maar het valt ons altijd wel op.

Hopelijk blijft het morgen droog, dan kunnen we de dag langs en in het zwembad doorbrengen. Woensdagochtend moeten we om 07:30 uur opstaan en dan hopen we circa 30 uur later op Schiphol te landen. We doen hier nog een experimentje. Alvorens aan boord te gaan voor de overtocht van Gili Air naar Lombok, moesten we een klein stukje door de zee lopen. Lynda op haar slippers en Ron op zijn sportschoenen. De sportschoenen zijn de gehele dag nat gebleven en de ingetrokken zilte lucht is ronduit smerig. Zo gaan die schoenen niet in de koffer. Nu heeft Lynda op internet verschillende remedies gelezen. Wij proberen nu de mogelijke oplossing van het in de vriezer leggen van een schoen. De kou zou de bactierieën moeten doden die de stank veroorzaken. Als dit experimentje slaagt is morgen de andere schoen aan de beurt. Hopelijk leidt het experiment er niet toe dat het resort na ons vertrek een nieuwe vriezer moet aanschaffen.

Bedankt voor het volgen van onze vakantie en voor de reacties die we via dit weblog maar ook anderszins hebben ontvangen.

Groet,

Lynda en Ron

PS: De foto's volgen later, via Facebook, omdat het opladen via dit weblog nogal lang duurt.

Na ons vorige verslag zijn we eerst naar het noordwesten van Bali gegaan en vervolgens via de noordkust naar het oosten. We hadden een paar dagen de beschikking over een busje met chauffeur, maar zonder gids. De chauffeurs kozen vaak voor binnendoorwegen, dat was vaak wel hobbel de bobbel, maar zeker de moeite waard. Wat ons in het bijzonder opviel waren de vele tempeltjes die privébezit zijn, en dus naast de woonhuizen staan. Dat hebben we in andere Aziatische landen niet eerder gezien. Wat betreft de bezienswaardigheden moet Bali het vooral van de natuur hebben. De onderwaterwereld schijntnogindrukwekkender te zijn dan wat boven water te zien is (mooie rijstterrassen, watervallen, meren en niet te vergeten de vele tempels), maar wij zijn geen waterratten. Verre van dat. Ja een beetje bij en in het zwembad lummelen is geen probleem, maar voor snorkelen en laat staan duiken zijn wij niet in de wieg gelegd.

Bij Lovina kun je vrij eenvoudig dolfijnen spotten, en daarin zit 'm direct ook het probleem. Als je 's middags langs het strand loopt dan kun je de bootjes die daar liggen bijna niet tellen. Het schijnt dat al die bootjes 's ochtends om 6 uur uitvaren met toeristen om dolfijnen te spotten, die zich rond dat tijdstip tegoed doen aan tonijn. We hadden op internet al gelezen dat de dolfijnen worden opgejaagd door de bootjes. Zodra ergens dolfijnen worden gespot gaat heel de meute erop af. Van enige regulering zoals bij het spotten van orka's (USA) en walvissen (Zuid-Afrika) schijnt geen sprake te zijn. Het geld verdienen lijkt sterk de boventoon te voeren. Op de dag dat wij in Lovina aankwamen was er ook een Nederlandse groep. We konden opmaken dat sommigen van hen 's ochtends hadden deelgenomen aan een dolfijnentocht en wat we van hen hoorden bevestigde het beeld dat we via internet hadden gekregen. Een vrouw sprak zelfs over "zielig voor de dieren". Hoewel wij het heel leuk vinden om dieren in hun natuurlijke omgeving te spotten, besloten we niet mee te gaan met de veelvuldig aangeboden dolfijnentocht.

Vanmiddag hebben we Bali verlaten. Met een snelle catamaran zijn we naar Gili Air gevaren, waar we drie dagen blijven. Dat lijkt ons een mooi vooruitzicht. Einde tweede bericht.

Groeten,

Lynda en Ron

We voelden ons er wel lekker bij, maar er ook een beetje schuldig over. Normaal staan er veel activiteiten op het programma, vooral bij de groepsreizen. Maar gisteren hebben we dan toch een actieve dag gehad. Eerst 's ochtends opeigengelegenheid naar het Monkey Forest. Ruim 600 makaken leven in een bosrijke omgeving. Ze kunnen agressief zijn en hebben als reputatie het stelen van petjes, zonnebrillen, kettingen, oorbellen e.d. We hebben gemerkt dat wanneer je de apen niet voedert, zij je niet lastig vallen. Tja en als je zo graag een aap op je schouder of hoofd wilt lokken met een of meer bananen, dan moet jevoorzorgsmaatregelenhebben getroffen. En als je dat niet doet, dan kun je zomaar het slachtoffer worden van een agressieve aap.

's Middags zijn we met een chauffeur en een gids op pad gegaan. Met dank aan Fabienne voor haar tip, naar Uluwatu voor de Kecak dans (apen dans). Onderweg gestopt bij een "koffieproeverij", waar we voor het eerst Luwak koffie hebben gedronken. Het bijzondere van deze koffie is dat het gemaakt is -en we citeren nu een folder- van koffiebessen die zijn opgegeten door een Luwak (Civet) en die door zijnspijsverteringskanaalzijn gegaan. Nadat de koffiebessen zijn verzameld worden ze goed gereinigd en geroosterd. Jaarlijks wordt op deze manier maximaal 300 kg koffie geproduceerd en dat is te merken aan de prijs. Tot zover de folder. Vandaag vond Lynda op internet een artikel waarin uit de doeken wordt gedaan dat achter de schattige Luwaks een minder rooskleurige industrie schuil gaat, waarbij de dieren in kooien worden gehouden en hen uitsluitend kofiiebessen te eten wordt gegeven. In Indonesië, Vietnam, de Filipijnen, India en China wordt, volgens het artikel, circa 50.000 kg aan Luwakkoffie geproduceerd. Dat is heel andere taal. Het idee van gisteren om mogelijk dergelijke koffie mee naar huis te nemen (want de smaak is prima) laten we derhalve maar varen.

De Kecakdans was de moeite waard, ook al viel de gehoopte zonsondergang op de achtergrond in het water (..) vanwege flinke bewolking.

Na de dans werden we naar Jimbaran gebracht voor een romantisch diner op het strand. Het strand was duidelijk, op zo'n 15 metervanafde zee. De romantiek was echter ver te zoeken, althans naar onze begrippen. Nog voordat wij ons een beetje konden settelen, en een fotootje konden maken, stonden het welkomsdrankje en de soep al op tafel. Heel snel gevolgd door het hoofdgerecht, dat we amper konden herkennen, zo donker was het om ons heen. Kennelijk hadden we de goedkope variant van hetromantischetentje. Wij zaten aan een houten tafeltje en op houten stoeltjes (na twee uur op de stenen treden van de Kecak-arena gezeten te hebben was dat niet heel riant), maar even verderop ging het er luxer aan toe, in ieder geval stoelen met kussentjes en met live muziek.

Vanochtend, weer heel wat anders, stuurde Lynda een oud-klasgenote eenfelicitatievanwege haar verjaardag. Blijkt dat zij en haar man gisteren op Bali zijn aangekomen, maar voor ons helaas te ver weg om even een afspraakje te maken. Zou voor de dames wel leuk geweest zijn om hier even bij te kletsen.

Einde eerste bericht.

Groeten,

Lynda en Ron