We hadden al een beetje voorzien dat dit wel eens een luie vakantie zou kunnen worden, maar we hebben onze eigen verwachtingen overtroffen :-) De eerste paar dagen in Sanur en Ubud hebben we amper
iets gedaan. Ja een beetje rond en in het zwembad vertoeven, een fijne oliemassage, naar een ATM om geld te pinnen en vooral naar restaurantjes om lekker te eten. Misschien komt het door de naweeën
van een lange reis(dag) en misschien ook door de hitte die 's ochtends vroeg (nou ja, vroeg, zo rond half negen) al aanwezig is.
We voelden ons er wel lekker bij, maar er ook een beetje schuldig over. Normaal staan er veel activiteiten op het programma, vooral bij de groepsreizen. Maar gisteren hebben we dan toch een
actieve dag gehad. Eerst 's ochtends opeigengelegenheid naar het Monkey Forest. Ruim 600 makaken leven in een bosrijke omgeving. Ze kunnen agressief zijn en hebben als reputatie het stelen van
petjes, zonnebrillen, kettingen, oorbellen e.d. We hebben gemerkt dat wanneer je de apen niet voedert, zij je niet lastig vallen. Tja en als je zo graag een aap op je schouder of hoofd wilt
lokken met een of meer bananen, dan moet jevoorzorgsmaatregelenhebben getroffen. En als je dat niet doet, dan kun je zomaar het slachtoffer worden van een agressieve aap.
's Middags zijn we met een chauffeur en een gids op pad gegaan. Met dank aan Fabienne voor haar tip, naar Uluwatu voor de Kecak dans (apen dans). Onderweg gestopt bij een "koffieproeverij", waar
we voor het eerst Luwak koffie hebben gedronken. Het bijzondere van deze koffie is dat het gemaakt is -en we citeren nu een folder- van koffiebessen die zijn opgegeten door een Luwak (Civet) en
die door zijnspijsverteringskanaalzijn gegaan. Nadat de koffiebessen zijn verzameld worden ze goed gereinigd en geroosterd. Jaarlijks wordt op deze manier maximaal 300 kg koffie geproduceerd en
dat is te merken aan de prijs. Tot zover de folder. Vandaag vond Lynda op internet een artikel waarin uit de doeken wordt gedaan dat achter de schattige Luwaks een minder rooskleurige industrie
schuil gaat, waarbij de dieren in kooien worden gehouden en hen uitsluitend kofiiebessen te eten wordt gegeven. In Indonesië, Vietnam, de Filipijnen, India en China wordt, volgens het artikel,
circa 50.000 kg aan Luwakkoffie geproduceerd. Dat is heel andere taal. Het idee van gisteren om mogelijk dergelijke koffie mee naar huis te nemen (want de smaak is prima) laten we derhalve maar
varen.
De Kecakdans was de moeite waard, ook al viel de gehoopte zonsondergang op de achtergrond in het water (..) vanwege flinke bewolking.
Na de dans werden we naar Jimbaran gebracht voor een romantisch diner op het strand. Het strand was duidelijk, op zo'n 15 metervanafde zee. De romantiek was echter ver te zoeken, althans naar
onze begrippen. Nog voordat wij ons een beetje konden settelen, en een fotootje konden maken, stonden het welkomsdrankje en de soep al op tafel. Heel snel gevolgd door het hoofdgerecht, dat we
amper konden herkennen, zo donker was het om ons heen. Kennelijk hadden we de goedkope variant van hetromantischetentje. Wij zaten aan een houten tafeltje en op houten stoeltjes (na twee uur op
de stenen treden van de Kecak-arena gezeten te hebben was dat niet heel riant), maar even verderop ging het er luxer aan toe, in ieder geval stoelen met kussentjes en met live muziek.
Vanochtend, weer heel wat anders, stuurde Lynda een oud-klasgenote eenfelicitatievanwege haar verjaardag. Blijkt dat zij en haar man gisteren op Bali zijn aangekomen, maar voor ons helaas te ver
weg om even een afspraakje te maken. Zou voor de dames wel leuk geweest zijn om hier even bij te kletsen.
Einde eerste bericht.
Groeten,
Lynda en Ron